Nieuwe ideeën. Een kroonluchter van klaprozen en putdeksels als tegeltjes

De grote slaapkamer heeft een heel hoog plafond, tot in de nok van het huis. Daar zit nu een halogeenspotje gemonteerd maar het licht doet er ongeveer een lichtjaar over voordat het beneden is. Het lijkt me bij uitstek een situatie waar een grote kroonluchter gehangen kan worden. Zo een van een vierkante meter ongeveer. Ik kwam op het idee toen ik voor mijn werk de site bezocht van het Universitair Medisch Centrum in Groningen. Architectonisch is het een interessant gebouw. Alle afdelingen zijn door verschillende interieurarchitecten ontworpen, veel afwisseling met mooie kleurstellingen en bijzondere verlichtingsoplossingen. Nu zag ik een foto van een afdeling waar een enorm grote moderne kroonluchter hangt, zo te zien met klaprozen als lichtreflectoren. Ik wist meteen dat ik er ook zo een wilde hebben. Maar die koop je niet bij de lampenwinkel om de hoek. Ongetwijfeld is deze speciaal gemaakt voor de ruimte, misschien door een kunstenaar. Ik heb even overwogen om te achterhalen wie de maker is. Het beeldrecht van de foto ligt bij Kuiper compagnons, een groot architectenbureau in Rotterdam. Die kunnen misschien doorverwijzen naar de maker, maar wat als je die gevonden hebt? Als ik hem ook speciaal moet laten maken dan komt dat al snel op een 4000 euro schat ik zo in. Niet dat het dat niet waard is, alleen al aan arbeidsloon, maar het is wel veel geld voor een lampje. Het zal er wel weer op neer komen dat ik hem zelf moet maken.

Ander idee, in het tijdperk van het personaliseren van gebruiksvoorwerpen, je eigen bankpasje, je eigen telefoonachterkantje, je eigen postzegels, noem maar op, is het laten maken van tegeltjes met een eigen motief er op. Een kleine serie van twee of vier verschillende tegeltjes, die dan random getegeld worden. In de WC en als dat een succes wordt misschien ook in de keuken.

Ik loop al jaren met het idee om iets te doen met de iconografie van putdeksels. Ik heb er heel veel gefotografeerd en vooral de Italiaanse deksels zouden zich heel goed lenen voor dit plan. Ik heb al eens een stempel gemaakt, en ook een reliëf in clichémateriaal voor boekdruk, daar dan weer een gipsmal van gemaakt en er daarna lood in gegoten. Maar het is bij experimenten gebleven. Putdekselmotieven op tegeltjes lijkt me helemaal het einde. Als ik tegelfabrikant zou zijn dan zou ik ze meteen in productie nemen en in mijn assortiment opnemen. En als ik dan voor elk verkocht tegeltje een paar cent krijg dan heb ik er ook nog wat aan. Voorlopig gaat het alleen maar geld kosten vrees ik. Maar leuk om uit te zoeken of het kan. Als iemand een tip heeft voor een fabrikant dan hoor ik het graag.

De geur van roet

halverwege het dichtmetselen, met ankers in de zwakke achtermuur

Volgers van mijn huisblog zullen bij het lezen van de titel misschien denken dat mijn huis is afgebrand, maar niets is minder waar.

Ik heb de vermaledijde schoorsteenmantel intussen dichtgemetseld. Mijn eerste metselwerkje ooit en hopelijk ook het laatste. Vooral het laatste rijtje stenen er tussen puzzelen was een enorm gepruts. Maar voor de laatste rij er in ging zat ik nog aan te kijken tegen een metalen dekseltje waarmee het rookkanaal was afgesloten. Ik twijfelde al een tijdje of ik dat er nou af zou halen, of dat ik de stenen er gewoon tegenaan zou metselen. Ik was toch wel nieuwsgierig om te weten of er iets in de schoorsteen zou liggen. Was er een vogelnestje ingevallen met een uitgebleekt vogelskeletje er nog in, of misschien die ene steen die boven op het dak aan de schoorsteen ontbreekt? Leefden er beestjes in misschien? Het was nu mijn laatste kans om er achter te komen. Als de stenen er eenmaal voor zaten zou ik er nooit meer bij kunnen. Ik zou 's nachts wakker kunnen schrikken met de vraag 'zit er nou iets in die schoorsteen of niet?'

Uiteindelijk dus toch het dekseltje er maar afgeslagen. Er plofte een flinke berg roet omlaag, dat was alles. Het roet verspreide een hele oude geur die ik lang niet geroken had. Het deed me aan heel, heel vroeger denken. Een erg penetrante geur die de hele  kamer vulde en die nog de hele avond in mijn neus bleef hangen.

Maar nu wist ik het tenminste en nu konden de stenen er definitief voor gemetseld worden.

Gisteren bij twee leveranciers van belgisch hardsteen geweest voor het uitkiezen van een vloer. Twee prachtige showrooms gezien met heel mooie materialen. Bij beide adressen offertes aangevraagd. Het gaat een dure grap worden maar dat wist ik van tevoren. Dat is ingecalculeerd en het is een van de dingen waar ik van meet af aan mijn zinnen op heb gezet. Die vloer komt er wel, het gaat alleen nog om details, zoals levertijd, precieze afwerking, tegelafmeting, voegbreedte en voegkleur, egaliseren. De ene leverancier levert de tegels wat goedkoper en heeft een iets kortere levertijd. De andere levert dikkere tegels en het bedrijf ademt veel vakmanschap uit. Het zal nog een lastige keuze worden.

belgisch hardsteen, met water geschuurd, 2e keus = met grote fossielen

belgisch hardsteen blauw gezoet

Een van de leveranciers is Kersbergen in Ameide. Het bedrijf zit in een straat vlak bij de Broekseweg. Laat ik nou deze week op mijn werk de persoonsgebonden documenten beschreven hebben van zuster Wil de Groot, die in 1919 geboren is aan de Broekseweg in Ameide. Is dit toeval? Is het een vingerwijzing? Hoe vaak in je leven kom je de Broekseweg in Ameide tegen als je daar niet woont?

Misschien moet ik daar mijn vloer dan maar kopen, al is het wel de stomste reden die ik kan bedenken.

Tweede van links zuster Wil de Groot uit Ameide. Afbeelding Collectie Florence Nightingale Instituut. Neem eens een kijkje op www.fni.nl

Huis curiosa

Een van de dingen die laatst onder handen is genomen is het verstevigen van één van de balken, die bij een actie in het verleden over de volle lengte smaller gezaagd was. Er is nu een stevige balk extra onder gezet die op drie lateien extra steun geeft. Bovendien gaat die balk na het omtimmeren dienen als een soort kabelgoot. Voor het plaatsen van de balk moest eerst een plankje verwijderd worden, dat geschilderd was in de inmiddels bekende koffiekleur. Dat plankje zat er waarschijnlijk al heel lang, want het zat vast met gesmede spijkers. Niet rond zoals moderne spijkers, met een puntje aan het einde, maar vierkant en over de hele lengte taps toelopend. Weer iets voor de curiosavitrine.

De balk eindigt aan één kant zo ongeveer boven de meterkast. Daar zat een aftimmering die een kluwen kabels en electriciteitsbuizen aan het oog onttrok. Het leek nog het meest op een beverdam waar allemaal takken kris kras door elkaar gestoken zitten. Ergens in het midden zweefden twee kabeldozen. Behalve een reeks loze pvc-buisjes waar niets in zat en die nergens heen gingen, lag er ook een oud, zielig belletje. Roestig en gedeukt, met het vergeeld plastic kapje er naast. Ongetwijfeld de vroegere huisbel, voordat de moderne dingdong geïnstalleerd werd. Ze hebben niet de moeite genomen de oude weg te halen. Ook weer een curiositeit.

Intussen blijft de muur achter de schoorsteen een zorgenkindje. Ik heb voor een groot deel de oude pleisterlaag weggehaald. Daar was niet veel voor nodig want het was bijna poeder. Als het een gevangenis was geweest dan zou iemand hier met een theelepeltje kunnen ontsnappen door een gat in de muur te schraapen. De specie kan op sommige plaatsen bijna met de vinger tussen de stenen uit geveegd worden. Kapotgestookt, door de warmte van de haard, zeggen de specialisten, maar ik denk dat vocht ook een grote boosdoener geweest is.

Om het probleem op te lossen heb ik een stapel stenen en ankers klaar liggen. Binnenkort beginnen met het volmetselen van het gat. Moeilijk te geloven dat al die stenen, het zijn er 150, nodig zijn om dat gat op te vullen, maar ik heb het toch echt uitgerekend zo.