Völklinger Hütte - Café Umwalzer

Het hele gedoe rondom dat Saarland was begonnen na de Eerste Wereldoorlog. Frankrijk zocht en vond compensatie voor de vernielde mijnbouwgebieden bij Briey en Longwy. Het kreeg 15 jaar het gebruik van de mijnindustrie in het Saarland.
Begin negentiger jaren bezocht ik de mijngebieden daar en in Lotharingen, in de hoop het oude vervallen industrieel erfgoed te kunnen fotograferen. Maar ik kwam te laat. De crisis in de staalindustrie in de zeventiger jaren had de hele industrie weggevaagd, met kale en lege vlakten in het landschap tot gevolg.
Langs de Saar was een complex van een mijn, hoogovens en walserij bewaard gebleven, genaamd “Völklinger Hütte”. Het was de bedoeling er een museale functie aan te geven en het open te stellen voor publiek. Toen ik er was, was het eigenlijk nog niet echt open maar er werden al wel mondjesmaat kleine groepjes rondgeleid. Ik had me aangemeld voor deelname aan zo’n rondleiding. Voor aanvang had ik nog een half uurtje tijd over en bracht die door in een café dat was ingericht in één van de gebouwen van de voormalige walserij. “Café Umwalzer” heette het, ik zal het nooit vergeten. Prachtig woordgebruik zoals dat alleen in het Duits kan. Achter de bar stond een jongedame met knalgroene contactlenzen, zojuist geland van outer-space.
Het kwam in die tijd wel meer voor dat oude industriecomplexen in beslag genomen werden door alternatievelingen met fluorescerende ogen. Dat Café Umwalzer schijnt nu een bekend poppodium te zijn.

Na de rondleiding over het industrielandschap zei de gids tegen me:
“Zo, nu heb je een machtige hoeveelheid oud roest gefotografeerd.”
Ik vroeg hem hoe ze van plan waren dit complex van staal en ijzer te gaan behouden voor het nageslacht.
“We laten het gecontroleerd vervallen”, was het antwoord. Mooi gevonden, gecontroleerd laten vervallen. Is dat niet een andere term voor “Niets meer aan doen”?

Officiële site van de Völklinger Hütte:
http://www.voelklinger-huette.org/

Aris de Bruijn
The Legermuseum Archives