De kleuren van Groningen en andere verhalen - Grand Tour 31

Groningen vrijdag 29 augustus 2025

Ik las ergens dat Groningen geen mooie stad is maar wel een interessante stad, en ik kan het daar wel mee eens zijn. Als je een wandeling door de stad maakt kom je veel verrassende dingen tegen. Oude en nieuwe bebouwing wisselen elkaar af in bijna elke straat. Het lijkt er op dat de laatste jaren veel gebouwd is want ik had heel weinig, of eigenlijk niets, aan mijn SKB kleurenroute uit 1993. Het nieuwe Groninger Museum stond er toen nog niet eens. De gids beperkt zich alleen maar tot het stationsgebied dus dat was toch al magertjes. Het begint met een paar pagina's kleurtheorie van drs. Melse, waar ik zelf nog een jaar les van heb gehad en waar ik nog altijd profijt van heb. Handig bij het benoemen van kleurgebruik in de architectuur: vormontkennend/vormbevestigend, accentuerend/corrigerend, reëel/ideëel, biotopisch/contra-biotopisch. Maar als iemand nu een kleurenroute zou samenstellen dan zouden er allemaal andere objecten in vermeld staan. Dus weg met die kleurenroute en zelf op pad.

 

 Vormbevestigend, accentuerend, ideëel en contra-biotopisch kleurgebruik

  

Groninger Museum

Op de plek van het oude Groninger Museum is in 1994 het nieuwe museum ontstaan, als een eiland voor het NS station. Doorgaans wordt Alessandro Mendini genoemd als architect maar er zijn ook paviljoens gebouwd door Philippe Starck, Michele De Lucci en Coop Himmelblau. De tussenliggende ruimten zijn ingevuld door nog weer andere ontwerpers. Twee paviljoens en het middendeel zijn van Mendini zelf. De bekende gestippelde Mendini stoel stond eerst in de centrale hal waar ook de gestippelde wenteltrap is, maar de stoel is volgens een tekstje nog maar pas verworven en heeft nu een andere plek gekregen. Ik dacht dat ze die stoel al lang in bezit hadden, hij is wel iconisch voor het museum.

Coop Himmelblau ontwerpt deconstructivistisch, bijvoorbeeld door een handvol mikado stokjes te laten vallen en dan de lijnen met elkaar te verbinden tot het vlakken zijn. Ik ben er geweest kort na de opening van het museum en het was toen nog een groot probleem om dit paviljoen waterdicht te krijgen. De ruimte was bedoeld voor etsen van Rembrandt (die hingen er toen ook) en dan is het niet handig als het dak lekt. Er staat nu nog steeds niets kwetsbaars dus misschien lekt het nog steeds. Er was een opstelling van iemand die met een bootje de oceaan over zeilde, dus dat kan wel tegen een beetje water. De zeilende kunstenaar is overigens tijdens zijn reis van Amerika naar Nederland op zee verdwenen.

Het museum als geheel, het werk van Mendini en andere Italianen, is post-modern. Ik vind dat altijd een beetje kinderachtig, vormpjes als kinderspeelgoed, met stippeltjes en streepjes en zoetige kleurtjes. Het mag er wel zijn voor de liefhebbers maar het blijft nooit lang mooi, het veroudert niet mooi en het heeft zeker geen ruïnewaarde. Het gele paviljoen liep vroeger door tot in het water maar binnen de kortste keren zat er een vieze rand op het niveau van de waterspiegel, als een badkuip die al een jaar niet is schoongemaakt. Ze hebben dat volgens mij veranderd want de paviljoens hebben nu een onderste rand van beton. 

Ik heb niet veel postmoderne maquettes hoeven maken, terwijl mijn baas toen wel heel erg fan was van het werk van Rossi. Er was in die periode een tentoonstelling in het Architectuurinstituut in Rotterdam van post moderne (Italiaanse) architecten. Maquettes kwamen per vliegtuig aan op Zestienhoven en enkele maquettes van Ettore Sottsass waren naar het schijnt "uit het vliegtuig gevallen". Ik had toen de twijfelachtige eer om de stukken weer aan elkaar te lijmen zodat ze alsnog naar de tentoonstelling konden.

Textielsculpturen 

Er is veel te zien in het museum. Wat me erg aansprak waren de textielsculpturen van Joana Schneider. Een combinatie van borduren, weven en knopen.

 

Dreamhouse

Een droomhuis ingericht met postmodern design uit de eigen collectie aangevuld met heeeel veel spulletjes. Een huis dat bestaat uit negen of tien kamers met elk een eigen karakter, en verrassende kunstwerken ertussen zoals een Kiefer (Wege der Weltweisheit), een paar Warhols, een Corbijn.

 

 

Werkman mag niet ontbreken als je in Groningen bent. Rechts is geniaal "Kerkgang in de sneeuw". De witte kapjes van de vrouwen had ik eerst niet eens gezien. Je ziet ze eigenlijk alleen door de richting van de penseelstreek. Minimal art.

 

In de stad

Als het gaat om kleur in de architectuur dan springt een gebouw er wat mij betreft wel erg uit, namelijk het politiebureau. In geen enkele architectuurgids of wandelroute genoemd, vreemd genoeg, vind ik het nogal gewaagd spectaculair om zo'n enorm groot gebouw rondom helemaal smurfenblauw te maken. Qua vorm niet interessant want het is gewoon een grote rechthoekige doos. Het is de kleur die de doos minder saai maakt.

 

Twee bijzondere objecten in de stad: Een video-bushokje (?) van Rem Koolhaas en een urinoir van Rem Koolhaas in samenwerking met Erwin Olaf. Zijn blauwe foto's op het melkglazen oppervlak beelden de strijd tussen man en vrouw uit.

 Oud en nieuw - willekeurig voorbeeld

 Groninger nightmare

 

De 12 musea van Elburg - Grand Tour aflevering 30

Elburg  dinsdag 26 augustus 2025

Twaalf musea? Dat zijn verhoudingsgewijs Parijse aantallen voor een plaatsje met 24.000 inwoners. Het hangt er wel een beetje van af hoe je telt, wat je nog een museum vindt en of je de omliggende dorpen (die ook bij de gemeente horen) er ook bij rekent. Ik vind zelf twee musea voor vandaag wel voldoende. 

Elburg is een pittoresk vestingstadje, een ansichtkaartendorp. Eigenlijk is het hele plaatsje een soort openluchtmuseum met al zijn smalle straatjes en monumentenpanden. Het kan er behoorlijk druk zijn, hoewel ik in de bus van Zwolle naar Elburg 40 minuten lang de enige passagier was. En dan is er ook nog een deel Elburg buiten de vesting, maar daar ben ik niet geweest.

 

Karel Kindermans in Museum Elburg

Eén van de ontdekkingen van deze dag was de reeks prachtige illustraties in Museum Elburg waarin het middeleeuwse leven in dit voormalige klooster wordt verbeeld. Na enig zoekwerk (niet vermeld in de presentatie en niet bekend bij het personeel) kwam ik uit bij Karel Kindermans. Hij noemt zich vertellend tekenaar. Citaat van zijn website over deze opdracht van het museum:

"Museum Elburg is gehuisvest in een voormalig Agnietenconvent. Dat dateert uit de middeleeuwen. Tussen 1420 en 1570 leefden daar vrouwen volgens de regels van de derde orde van St. Franciscus.
Door fotografie met getekende lijnen te combineren bracht ik het dagelijks leven van de vrouwen in beeld. De kijker kan zich op deze manier een beeld vormen van hoe de Agnieten daar leefden."

Ik heb ook bij dit museum weer de suggestie gedaan er een stripverhaal van te maken en te gaan verkopen, of op zijn minst een setje ansichtkaarten te maken. Maar ze staan je dan aan te kijken of je gek bent.

Neem eens een kijkje op de website van deze kunstenaar want hij verdient de aandacht:
https://www.kindermans.nl/projecten/mozaiek/

 

Heilige Catharina in Museum Elburg

Een andere side-show in dit museum, waar ook niet veel aandacht aan wordt gegeven, is een wandschildering waarop drie heiligen staan uitgebeeld, en de ene is, ja daar is ze weer, de Heilige Catharina van Alexandrië. De schilderingen komen uit een ander pand in Elburg, en zijn door professionals gered, overgenomen op een paneel, gerestaureerd en in het museum geplaatst. Uiteraard was ik verheugd Catharina met haar rad hier weer te ontmoeten.

Cornelis Springer in Museum Elburg

Het museum bezit een Cornelis Springer, geschilderd in Elburg. Titel in het museum is "Bij de Ravennespoort te Elburg" maar in de oeuvrecatalogus wordt deze titel gebruikt voor een tekening die als voorstudie heeft gediend, en het olieverfschilderij heet dan "Gezichtje op de Ravennespoort te Elburg". Verhandeld in 1963 voor 250 gulden. 

 

Schildersmuseum in Museum Elburg

Museum Elburg biedt op zolder ruimte aan het oude schildersambacht. Beetje nostalgie. Hoewel een generatie of wat ouder dan het materiaal uit mijn eigen opleiding, herken ik toch veel hiervan. Hout- en marmerimitaties, vergulden, letterzetten, biezen, decoreren, houtkammetjes, goudstoffer, daskwast, enz. Tegenwoordig een stichting waar ook een schildersmuseum van Openluchtmuseum Enkhuizen in zit.

 

Roosje Vecht uit Elburg

Roosje Vecht was een joodse verpleegster geboren in Elburg die bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog naar België ging om gewonden te helpen. Ze is dodelijk gewond geraakt in Veurne door een rondvliegende scherf van een vliegtuigbom (en niet een handgranaat zoals op de plaquette staat). Overgebracht naar het hospitaal in De Panne, het hospitaal van de koningin, waar ze uiteindelijk overleed. Ze is daarmee de enige Nederlandse verpleegster die in WO1 is omgekomen door het oorlogsgeweld. Er wordt in het Sjoel in Elburg (zie verder) wel iets aandacht aan haar besteed, in een gesproken tekst over de familie Vecht, maar niet in beeld. Op haar geboortehuis is een kleine plaquette aangebracht.

 

Een krans voor Roosje Vecht

In de periode dat ik bij het Florence Nightingale Instituut werkte (erfgoed verpleging en verzorging) hebben we aandacht besteed aan Roosje. Het was haar 100ste sterfdag en we hebben toen een krans gelegd in de Menenpoort in Ieper, tijdens een van de vele ceremonies die daar gehouden worden voor slachtoffers van WO1.

Meer over Roosje in het FNI dossier:
https://www.fni.nl/moedige-meid-in-oorlogstijd

 

De kranslegging in 2015 v.l.n.r.: Job Cohen, Nannie Wiegman (directeur FNI), Rick Ravensburg (Militaire Verpleegkunde en Verzorging)

De kransleggingen en ceremonies in de Menenpoort in Ieper zijn een volledig door de Engelsen gecontroleerde activiteit. Dat geldt voor bijna alles wat in de Westhoek gebeurt want voor de Engelsen is het hun slagveld, dus ze hebben bij alles een vinger in de pap. De Belgen staan het toe want ze verdienen goed aan de Engelsen. Busladingen steken het kanaal over, pelgrims, nabestaanden van gesneuvelden, klasjes schoolkinderen, bijna dagelijks. Bij de kranslegging ging het zo ver dat de naam van Roosje Vecht niet eens genoemd mocht worden, alleen een Engelsman die op dezelfde dag gesneuveld was werd vermeld. Dus niemand van het talrijke publiek weet voor wie die krans was die we daar neergelegd hebben. De Engelsen hebben een geheel eigen geschiedenis van de Eerste Wereldoorlog die sterk afwijkt van de rest van de wereld.
(Zag vandaag een quote op facebook: Vraag een vrouw nooit naar haar leeftijd, vraag een man nooit naar zijn salaris, vraag een Engelsman nooit waar al die spullen in zijn musea vandaan komen)

Het Sjoel in Elburg

Een sjoel is eigenlijk hetzelfde als een synagoge. Elburg heeft geen joodse gemeenschap meer en het sjoel is nu in gebruik als museum. Museum voor de Joodse geschiedenis, met name natuurlijk in Elburg, aan de hand van een aantal joodse families die er gewoond hebben. Daarnaast is een kleine tentoonstelling gewijd aan Hendrik Werkman van De Ploeg, vanwege zijn illustraties bij de Chassidische legenden.

 Helaas vandaag geen beeldenstorm in Museum Elburg

 

 

 

De kleuren van Leeuwarden - Grand Tour deel 29

Kleurenroute Leeuwarden 24 augustus 2025

Ik heb een hele dag ingepland om de kleurenroute Leeuwarden te lopen, en dan ook niets anders te doen dan dat.
De Kleurengids Leeuwarden van de Stichting Kleur Buiten is uit 1989 en al erg gedateerd. Ik ben benieuwd of er nog wel iets van klopt. Gebouwen zijn misschien wel verdwenen of hebben een andere kleur gekregen. De gids zelf heeft een bijzondere opzet. In plaats van een verhaal door een kleurenspecialist is er hier voor gekozen de betrokkenen zelf aan het woord te laten. Dus bewoners, eigenaren, buren, kunstenaars, architecten, mensen van de welstand of van de gemeente. Dat geeft bijzondere verhalen over de totstandkoming van de kleurgeving. Dat ging niet altijd zonder slag of stoot.
Hieronder een selectie uit de 26 objecten van de totale kleurenroute.

 

 

 01 - Nieuwestad 63 en 65

 

Twee panden waren vroeger het onderkomen van bar-dancing Vat 69. De welstandscommissie was destijds ongelukkig met de kleurgeving. De panden waren roomkleurig geschilderd waar voorheen schoon metselwerk te zien was. Door het hele pand roomkleurig te schilderen was elke architectonische geleding verloren gegaan.
Tegenwoordig is het geen dancing meer maar horeca. De roomkleur is overgeschilderd met rood. Misschien is toch geprobeerd een steenkleur te benaderen zoals de welstand gewild had. Maar het is vrij doods en ook niet echt een steenkleur, meer een kleur uit de cosmetica.

 

 02 - Bagijnestraat 40 en 42

De kleur is door de jaren heen onveranderd gebleven. Destijds een werkplaats van een schilder en een aannemer naast elkaar. De schilder heeft als eerste zijn pand overgeschilderd van een lichte leverkleur naar geel. Daarna heeft de aannemer zijn gevel gestuct en gekeken naar de kleur van zijn buurman. Blijkbaar was iedereen tevreden want er is sindsdien niets aan de kleurstelling van gevel en kozijnen veranderd, hoewel er nu andere bedrijven in zitten

 

03 - Bagijnestraat 52 

De eigenaar-bewoner van dit pand benoemt de kleur van 35 jaar geleden als licht-aubergine. Het was in ieder geval iets paarser dan nu. Het is vast en zeker een keer overgeschilderd met een meer op baksteen lijkende roodbruine kleur

 

 04 - Westerkerk

De Westerkerk is sinds de 90er jaren een theater en heeft toen ook zijn opvallende gele kleur gekregen. En de deuren kleurden van groen naar rood. In dezelfde periode zijn ook de Hoofdwacht en de Waalse kerk geel gekleurd. (06 en 11 uit de route)

 

06 - Hoofdwacht

De Hoofdwacht aan het Hofplein had vroeger een onopvallende kleur. Sinds het lichtgeel geschilderd is heeft men oog gekregen voor de architectuur en harmonieert het met de bruine baksteen van het stadhuis er naast. Een voorbeeld van kleurgeving waar iedereen tevreden mee is.

 

07 - Stadhouderlijk hof 

 

Stadhouderlijk hof, nu een vestiging van Fletcher Hotels. De heer Timmermans, wethouder van de gemeente, was destijds zeer ontevreden over de witte kleur die het pand gekregen had: "...het was een romantisch geheel dat een eeuw geleden door een rigoureuze verbouwing totaal van karakter veranderde... van buiten is het een dooie diender... Er is niet alleen kwaliteit verloren gegaan maar het is na het pleisteren ook nog van een witte risicoloze saus voorzien met ramen in standgroen. Dat is de tijdgebonden standaardoplossing."
Tegenwoordig is het pand roze. Zou mijnheer Timmermans hier beter over te spreken zijn geweest? Ik ben bang van niet. Hij was een voorstander van een okerkleur of rode materiaal-imitatiekleur.

08 - Sint Jacobstraat 7

Mijnheer Terpstra van Monumentenzorg vertelt over dit pand dat er historisch kleuronderzoek is gedaan en de gevel in de oorspronkelijke kleuren zijn teruggebracht. Eerder was de hele gevel wit gesausd, zowel de bakstenen als de ornamenten, waardoor de kwaliteit van de architectuur niet tot zijn recht kwam. Terugbrengen in originele kleuren is niet altijd de juiste oplossing maar heeft hier goed gewerkt.

 

09 - Grote Kerkstraat

Pand van het Fries Letterkundig Museum. Is nogal eens van kleur veranderd. Op de foto in de kleurenroute heeft het pand een rode voorgevel en roze zijgevel. Later werd het rood met lichtgeel en nu rood met oker.
Nog eerder was het grauw ongeschilderd stucwerk. Overleg tussen monumentenzorg, museum, gemeente en schilder heeft geleid tot rood met roze. Daar schrok iedereen van maar is toch gehandhaafd. Blijkbaar niet voor lange tijd want daarna werd de zijgevel lichtgeel. De zware okerkleur die het nu heeft lijkt nog niet zo lang geleden aangebracht.

10 - Kleine Hoogstraat 2, 3, 22

In deze straat een aantal invullingen op opengevallen plaatsen, waarbij is afgeweken van de voorgeschreven materialen en kleuren. Wat precies de motivatie is voor de paarse kleur wordt niet helemaal duidelijk, maar omdat dit straatje al veel verschillende kleuren heeft wordt het wel best gevonden: De architect: "Juist dankzij deze bonte verscheidenheid heeft de Kleine Hoogstraat die typische aantrekkelijke binnenstadsfeer". Sommige omwonenden hoopten dat de kleur na verloop van tijd wat zou verbleken. De kleurkeuze van de kozijnen "werd bepaald door de behoefte aan een prikkelende toevoeging."
De tegels langs het onderste gedeelte van de gevels zijn later aangebracht en zijn op oude foto's niet te zien. Misschien ter bescherming van het stucwerk.

Ook in dit straatje staan enkele gekleurde panden die in de kleurenroute niet genoemd worden, waarschijnlijk later zo geschilderd door iemand die dacht ik zal ze eens laten zien wat kleur is.

 12 - Nieuweburen 107

Dit pand is uit 1639 en een rijksmonument maar ondanks dat totaal veranderd, zowel de gevelindeling als de kleur. Toen ik zelf bouwvergunningen bewerkte bij de gemeente Krimpenerwaard, geconstateerde ik ook al eens dat een monumentenstatus eigenlijk niets voorstelt. De vooruitgang hou je niet tegen. De bewoners hebben in overleg met monumentenzorg het pand gerestaureerd en de kleur bepaald. Foto links is uit de jaren 50 voor de restauratie (foto uit het monumentenregister), middelste foto na de restauratie, rechter foto huidige toestand.
De restauratie bepaalde een nieuwe stuclaag met schijnvoegen, een lichtgele gevelkleur, nieuw aangebrachte ornamenten in de kleur van de gevel, lichte kozijnen en warmrode ramen.Wat is er gebeurd?

 

 13 - La Venezia

La Venezia op Nieuweburen 137 was ooit een pakhuis, geheel van beton gebouwd in 1910. Het is al heel lang het onderkomen van ijssalon Venezia. Kunstenares Antonia Talamini wilde er bij een restauratie een cassata-ijsje van maken met lagen roze en zacht groen. Dat mocht niet en in plaats daarvan werd het heel licht grijs met iets donkerder banden daartussen. Dat is het nu nog steeds, maar wel aan een opknapbeurt toe zo te zien. Het logo van Venezia staat er nog steeds op. Ik had dat ijsje wel willen zien, dan was het een icoon geworden. Ik heb er natuurlijk wel een ijsje gekocht.

 

16 - Ossekop 1

Gevel met geel en groen geglazuurde baksteen. Op zich misschien niet uniek maar dit is een zestiende-eeuws pand. Het is geen monument geloof ik maar ze hebben de gevel toch ongemoeid gelaten Voor hetzelfde geld was er een kleurtje overheen geschilderd en dan was het verloren geweest.

 

 20 - Schoolstraat / Zaailand

Geel gepleisterde gevels. Nieuwbouw in een verder historische omgeving. De architect heeft dit bewust abstract gehouden met vlakke gevels zonder detaillering. Het blauwe blok aan het einde van de straat wordt in de kleurenroute niet genoemd maar maakt net zo goed deel uit van het kleurbeeld van de straat. Oud en nieuw gaan best samen, zoals op veel plaatsen in Leeuwarden. Dat geldt in nog sterkere mate voor Groningen maar dat is voor een volgende keer.

Kroningsdeksel

Het kroningsdeksel in Leeuwarden ligt op het Hofplein, naast het stadhuis, voor de hoofdwacht, voor het voormalig stadhouderlijk hof, naast het standbeeld van Willem-Lodewijk Graaf van Nassau en in de buurt van de Wilhelminaboom. Koninklijker kunnen we het niet maken.

 

 

 

 

 

 

Venlo, Tegelen en Steyl - Grand Tour 28

Venlo Tegelen Steyl - vrijdag 22 augustus 2025

Drie dingen op één dag, dat is eigenlijk te veel. Maar omdat het ver weg is, wilde ik zoveel mogelijk combineren. Dat betekent ook keuzes maken. Het gaat me vooral om drie musea, het Missiemuseum, het keramiekmuseum en het Limburgs museum, en dan wil ik ook nog wat van de stad Venlo zien. De drie kernen Steyl, Tegelen en Venlo lopen in elkaar over. De afstanden zijn echter te groot om te lopen dus tussentijdse verplaatsing per trein en bus.

Missie Museum in Steyl

Steyl is een kloosterdorp. Er staan meerdere kloosters, missiehuizen en andere kerkelijke gebouwen in strenge, soms ommuurde, bruingrijze baksteengebouwen. In één van die gebouwen huist het Missiemuseum. Je wordt verwelkomd door een beer waar je een muntje in kan gooien en die dan iets mechanisch doet. Ik heb dat niet gedaan, ik vind het een eng ding niet in de laatste plaats omdat hij scheel kijkt. (Doet me opeens heel sterk denken aan een liedje van Alanis Morissette waar ze zingt "the cross I bear" maar waar ik altijd verstaan heb "the cross-eyed bear", ik zie haar dan ergens in de Canadese wildernis oog in oog staan met een schele beer. Maar ik geloof dat bijna al haar fans dezelfde gedachte hadden)
Er schijnt binnenkort in het museum nog zo'n beer bij te komen die ze pas verworven hebben in Duitsland en die nu eerst tijdelijk in het Drents Museum staat om daar een conservator uit te zwaaien.

Waar gaat dat Missiemuseum nou eigenlijk over? Er wordt niet zo heel veel uitgelegd, de collectie moet voor zich spreken, en die bevindt zich voor het grootste deel in één ruimte met plafondhoge vitrines. En dat is overdonderend. Het is alsof ze Naturalis en het Wereldmuseum hier bij elkaar samengepropt hebben. Opgezette dieren, maskers, voorouderbeelden, speren, wandkleden, alles overzee opgestuurd uit alle delen van de wereld.

 

Ik begrijp uit de karige informatie die gegeven wordt dat alles is samengebracht door missionarissen die over de hele wereld werkzaam waren. En dat vooral één persoon, broeder/conservator Berchmans, hier alles verzameld heeft, gerubriceerd en tentoongesteld, tot aan zijn dood in 1934. En daarna is er niets meer veranderd. Alles staat nog zoals toen. Behalve het filmpje en de QR codes dan.

Een aparte ruimte is benoemd als vlinderkamer. De wanden hangen rondom vol met glazen vitrinekastjes met opgeprikte vlinders, kevers en spinnen.

 

Over de wijze van verwerving van al deze stukken wordt niet veel gezegd, alleen dat toen inheemse bevolking in opstand kwam tegen de koloniale overheersing, het voor de missionarissen "van levensbelang werd om niet met de koloniale machthebbers vereenzelvigd te worden". Dat lijkt me vrij onmogelijk. Herkomstonderzoekers kunnen hier nog jaren vooruit.

De Tiendschuur 

Het keramiekmuseum De Tiendschuur in Tegelen is een echt specialiteitenmuseum, net zoals het Steendrukmuseum. Het gaat over de technieken en de toepassing er van, tot in het heden met moderne technieken zoals klei vormen met een 3d printer. Daarbij ook weer een atelier waar druk gewerkt wordt en waar cursussen en demonstraties gegeven kunnen worden. Op de begane grond een beetje historie en een uitgebreide uitleg over verschillende soorten klei, glazuren en decoratietechnieken. 

 

Boven staat de eigen collectie met werk van hedendaagse kunstenaars (internationaal) en in een aparte ruimte de tijdelijke tentoonstelling Rauw waarmee keramiek zonder glazuur bedoeld wordt. Deze werken zijn ook allemaal te koop dus een echte verkoopexpositie van keramiekkunstenaars uit Frankrijk, Duitsland, Nederland, Oostenrijk, België. Ik zou daar graag iets van kopen, er staan prachtige objecten, maar ze zijn best wel prijzig. Dat wordt dan een belegging. Ik koop wel een klein bekertje maar niet uit die expositie maar gewoon uit de museumwinkel. Die winkel gaat naadloos over in de koffiehoek, d.w.z. de kopjes waar je (gratis) koffie uit kan drinken kun je ook kopen. Het is heel informeel en gemoedelijk allemaal. Ik krijg de indruk dat het personeel ook zelf iets met keramiek doet en goed bekend is met de kunstenaars.

Architectuur in Venlo

Ik heb maar een gedeelte van Venlo kunnen zien, ten oosten van het centrum. Ik weet dus niet of het representatief is voor heel Venlo, maar ik vond er vooral wederopbouwarchitectuur en interbellum, 1925-1927. En in één straat een rijtje kleurige Jugendstil panden voor de afwisseling.

 

Limburgs Museum

Fantastisch mooi gebouw met veel ruimte en veel licht, gebouwd in een banaanvorm.

Je hoort een bezoek aan het museum te beginnen met een film over de geschiedenis van Limburg vanaf de IJstijd tot nu. Projectie 360 graden rondom, er gebeurt van alles, je zit op een draaistoeltje maar het is desondanks onmogelijk om alles te zien, dan moet je ogen van een kameleon hebben. De film duurt 25 minuten en dat is best lang als je eigenlijk gewoon het museum in wilt, maar goed, ik heb hem helemaal afgekeken en het was mooi.

De collectie omvat vooral archeologie, geschiedenis van Venlo, Romeinen, feestelijkheden (niet alleen carnaval), schuttersfeesten, overal erg mooie presentaties. De huidige tijdelijke tentoonstellingen op de 1e verdieping hebben niet zo mijn interesse. Ik ben eigenlijk iets te vroeg want vanaf 4 oktober loopt een nieuwe expositie "Bourgondiërs in Limburg", en die zou ik wel graag willen zien. Inclusief het extravagante Banket van de Fazant. Dan moet ik toch nog een keer naar het verre zuiden afzakken. Kan ik misschien ook museum Van Bommel Van Dam doen, dat ik nu heb laten vallen.

 

Betoverend brons. Kindertentoonstelling gebaseerd op het boek ‘Brons’ van Linda Dielemans. Fantastisch mooie illustraties van Sanne te Loo. Ik behoor niet tot de doelgroep maar ik zou het boek zo kopen alleen voor de illustraties.