Grand Tour deel 4 : Eindhoven

Eindhoven is een goede putdekselstad. Veel ongewone en interessante modellen. Meer hierover in een aparte post.

Het leek er op dat een bezoek aan Eindhoven vooral een architectuurdag zou gaan worden. Vorig jaar bij het NAI een architectuurgidsje van de stad gekocht, zonder echt te weten of ik hem ooit zou gaan gebruiken. Nu kwam hij goed van pas. Een kleurenroute is er niet van Eindhoven, en ik moet achteraf zeggen dat ik ook inderdaad geen overheersende kleur of beeldbepalend thema heb kunnen ontdekken. Het is van alles wat.

Als je op zoek bent naar kleurmomenten dan kan je ook wel eens geluk hebben zoals de volgende foto bewijst. Een groene postbode met een groene fiets voor een muur met groene brievenbussen. Mooier kan je het niet treffen toch!

 

Opvallend zijn de vele muurschilderingen, of "murals" in goed Nederlands. En daar is dan wel een route van gemaakt. Maar om alles te kunnen zien moet je met de fiets want ze liggen behoorlijk ver uit elkaar. Ik beperk me tot het centrum, en tot wat ik toevallig tegenkom, dan heb je er al een stuk of zes. Echt de moeite waard er zitten ware kunstwerken bij, gemaakt door professionals.

Ik kon niet voorbijlopen aan boekhandel Van Piere, bekend van radio en tv. Zou Walter zijn zus hier nog werken? Een mooie selectie van boeken over kleur. Aanvankelijk alleen foto's van de omslagen want het was nog vroeg en ik wilde niet de hele dag onnodige ballast meeslepen. Aan het einde van de dag teruggegaan en een mooi boek over aardkleuren gekocht, en een klein boekje van iemand die enkele ontmoetingen met Anselm Kiefer heeft gehad. Ik heb wel getwijfeld hierover want ik weet niet of ik wel meer wil weten over de kunstenaar zelf. Het kan verkeerd uitpakken, een illusie doorprikken. Maar een zinnetje ergens voorin het boek gaf de doorslag, er staat zoiets als "na de eerste ontmoeting leek ik minder over Kiefer te weten dan daarvoor". Dat leek me een mooi idee, dat je steeds minder over iemand gaat weten. Op tweede pinksterdag ga ik dan alsnog naar de dubbel tentoonstelling in Van Gogh en Stedelijk. Ik had me niet gerealiseerd dat die al bijna weer afgelopen is. Ik had het laatste tijdslot op de laatste dag van de tentoonstelling, op het onmogelijke tijdstip van kwart over vier. Geen keuze meer. Dat was op het nippertje! Ik mag het licht uitdoen.

 

 

Al rondwandelend vond ik op straat een telefoon. Duidelijk verloren door iemand en hij stond nog aan ook. Ik wilde hem niet zo maar laten liggen maar wat te doen? Aan een langslopend meisje vroeg ik of hier in de buurt een politiepost was, dat leek me op dat moment de beste oplossing. Ze wees me de weg terwijl ik verduidelijkte dat ik een gevonden telefoon wilde gaan afgeven. "O, dat is lief" zei ze en ze liep meteen weer door.

Na enig zoeken kwam ik bij het politiebureau, het was niet ver. Binnen stond een donkere, wat corpulente vrouw, van Afrikaanse afkomst die heel druk, zeg maar paniekerig tekeer ging tegen een politieagente aan de balie. Ze sprak Engels, had een wandelwagen met kind bij zich en aan de toon van het gesprek te horen leek ze behoorlijk overstuur. De baliemedewerkster probeerde haar duidelijk te maken dat ze haar niet konden helpen met haar probleem, wat dat ook was. De vrouw was radeloos, maar begreep uiteindelijk dat er niets gedaan kon worden. Nog steeds luid pratend en helemaal van streek, deed ze een paar stappen richting de uitgang. Zodra er een moment stilte viel greep ik mijn kans om er tussen te komen en ik riep naar de balie "ik heb een telefoon gevonden" en hield het ding in de lucht. Nou, de Afrikaanse vrouw, die nog altijd niet weg was, leek te exploderen. Dat was het dus, het was HAAR telefoon! Daar ging het allemaal om. Ze gaf een schreeuw, meer huilend eigenlijk, rende op mij af en probeerde me te omhelzen. In de consternatie viel de wandelwagen om, kind over de vloer. Ik dacht, als ze me maar niet gaat zoenen. Zo ver kwam het niet want de emoties van geluk werden haar teveel, ze kon niet meer rechtop blijven staan, zonk door haar knieën en greep mijn been vast, alsmaar "thank you, thank you" roepend. De politieagente achter de balie keek het hele tafereel met grote ogen en open mond aan. Een andere agent liep lachend voorbij en riep nog iets maar ik verstond het niet. Zo snel hadden ze hier waarschijnlijk nog nooit een zaak opgelost. Ik dacht alleen maar, hoe kom ik hier weg. Tussen de huilbuien door probeerde de vrouw duidelijk te maken dat zo ongeveer haar hele leven in die telefoon zat. Buiten het bureau kon ik wegkomen, ik kon via een trapje naar beneden, terwijl zij vanwege de wandelwagen over een hellingbaan moest. Ik probeerde me zo  snel mogelijk uit de voeten te maken. Toen ik omkeek zag ik dat de vrouw op een muurtje was gaan zitten om bij te komen van de emoties, nog altijd snikkend.

Het was intussen licht gaan regenen. Tijd voor het Van Abbe museum. Vooral conceptuele kunst die niet zozeer mooi hoeft te zijn of misschien zelfs niet mooi mag zijn. Ik zag nergens een werk dat me echt aansprak en vond ook geen noodzaak om me te verdiepen in de verborgen betekenis die de kunstenaars in hun werk hadden gestopt. Als kunstmuseum minder geslaagd wat mij betreft. Aardig dat ze twee laatjes met registratiekaartjes tot kunst verheffen maar wat moet ik er mee, ik heb al genoeg registratiekaartjes gezien. Het gebouw is wat eigenaardig, weinig echte zalen maar meer een aaneenschakeling van gangetjes. Het museum heeft overal gedacht aan blinde bezoekers, alle bijschriften zijn ook in braille en bij veel kunstwerken is een voelmodel van gips gemaakt. Zelfs kleuren zijn in braille, weet een blinde dan wat kleur is?

 

ondergrondse fietsenstalling

blob architectuur